Taxi's, Terracottas en een Terugvlucht

De knuffelsessie met panda's viel wat tegen. Voor een echte up-en-close omhelzing met de zwart-witte teddyberen moest je al gauw honderd euro neerleggen. Voor een babypanda was de prijs zelfs twee keer zo hoog. Je reinste pandaprostitutie vinden we. In plaats van een knuffel konden we dus slechts met tientallen toeristen tegen hekjes aangepropt staan kijken hoe de panda's hun best deden ons volledig te negeren tijdens hun ontbijt bestaande uit bamboe. Na de uitputtende ochtendmaaltijd waren de panda's te moe om terug te lopen naar het hok en vielen ze ter plekke in slaap. De luiheid van de panda's deed ons een beetje denken aan dezelfde zonde die in overtollige mate aanwezig is bij een uit ons bescheiden reisgenootschap. We hadden drie uur te besteden aan de panda's, maar de beren in kwestie voerden zo weinig uit dat het laatste uur zelfs de karpers in de visvijver interessanter waren geworden. Zij reageerden tenminste op ons baldadig gedrag.

Een andere belangrijke toeristische bezienswaardigheid in Chengdu is de grootste Boeddha ter wereld. Deze Boeddha is uit een bergwand gehakt en is zo massief dat de oren alleen al zeven meter lang zijn. Als kanttekening moet gezegd worden dat de oorlellen het overgrote deel van het oor uitmaken. Om een echt goed zicht te krijgen op het beeld hebben we ruim twee uur lang in een file van bejaarde Chinezen verkeerd die massaal de veels te kleine trap naar de voeten van de reus afschuifelden.

Om onze toeristische trip compleet te maken was onze volgende stop de stad Xi'an. In deze vrij kleine stad (4,1 miljoen inwoners) is eigenlijk het enige bezienswaardige het welbekende terracottaleger van Qin. Deze oude bebaarde keizer dacht dat hij zijn bezittingen mee kon nemen na het hiernamaals en liet duizenden boetseerders jarenlang niets anders doen dan een stel soldaten in elkaar kleien. Ondanks dat het hem waarschijnlijk vrij weinig goeds heeft gedaan na zijn overlijdenis, is het wel spectaculair om te aanschouwen. Omdat het leger zo veel toeristen trekt hebben er zich in de loop der jaren zo veel kleine kraampjes en souvenirswinkeltjes voor het museum gevestigd, dat je alvorens je een (originele) soldaat te zien krijgt, je eerst een vier kilomtere lange weg moet doorkruisen terwijl je van alle kanten belaagd wordt met terracotta kaarsen, terracotta sokken en opblaasterracottas. Ondanks dat we dachten dat Xi'an daarnaast niets meer te bieden had, hebben we er ons toch een paar dagen goed vermaakt toen we erachter kwamen dat de treinen naar Beijing volgeboekt zaten.

Schijnbaar staat een dag lang adem halen in Beijing gelijk aan het paffen van zeventig sigaretten. Hier twijfelden we niet aan toen we het eind van de straat niet eens konden zien door de permanente mistbanken die als een deken over de stad liggen. Beijing kreeg al snel de bijnaam: "de Stad waar de Zon nooit opkomt". Bij aankomst kregen we in het hostel te horen dat de zomervakantie van de studenten begonnen was en we maar beter snel ons vervoer voor de komende week konden gaan regelen. Wij dus zo snel mogelijk naar het busstation. Helaas ging dat allemaal niet zo soepel als gedacht. Allereerst werden we een uur lang ronduit geweigerd door alle passerende taxichauffeurs. Bizar als je bedenkt dat 70% van het verkeer in de stad bestaat uit taxi's. We hadden het adres op laten schrijven in het Chinees, maar de een kon niet lezen, de ander had pauze, voor zus was het te ver, voor zo te dichtbij en de overgebleven chauffeurs hadden er domweg geen zin in. Toen we eindelijk werden afgezet bij de busterminal stuitten we op een volgend probleem. Onze wensen voor de kaartjes waren door de hostelmedewerkers ook in het Chinees opgeschreven. Dit is een ideale manier van communiceren... totdat je een berichtje terug krijgt. Zoeken naar een Chinees die Engels spreekt staat gelijk aan het zoeken naar een Engelsman die Chinees spreekt. We werden aanvankelijk overvallen door een groep Chinezen die ons allemaal op hun eigen manier wilden helpen. Dit bestond er voornamelijk uit door nog meer omstanders te vragen ons te helpen. Van hints hebben ze blijkbaar nog nooit gehoord, dus vervalt de gemiddelde Chinees in een bekend fenomeen tijdens het reizen: Zodra je niet in je taal van keuze begrepen wordt, blijf het dan herhalen in oplopend volume tot het wel begrepen wordt. Uiteindelijk zijn we door de politie geescorteerd naar een bushalte waar we aan ons lot werden overgelaten. Uit pure wanhoop hebben we weer een taxi weten te scoren aan wie we het hebben overgelaten om de stapel met Chinese briefjes uit te puzzelen. We werden afgezet bij de Californian Noodle King. Wat we hier moesten doen wisten we niet, maar we hebben wel goed geluncht. Tijdens onze bak noodles bespraken we onze resterende opties. Vliegtickets naar Hong Kong, zwart rijden en liften hebben allemaal de revue gepasseerd. Uiteindelijk ging Luc een ommetje lopen en vond om de hoek een andere busterminal... Zij konden ons ten lange leste wel verblijdden met de gewilde kaartjes.

Onze andere avonturen in Beijing verliepen minder moeizaam. De verboden stad was erg druk maar door wat binnenwegen te pakken wisten we het magische effect van de stad nog een beetje tot leven te roepen. Het plein van de hemelse vrede werd grotendeels bezet door zowel het mausoleum van Mao als de rij voor de ingang. Daarnaast hadden we een tour geboekt die ons naar een verlaten stukje van de Grote Muur nam om daar de zonsondergang en -opkomst te aanschouwen. De lucht daar was heerlijk schoon in vergelijking met de lucht in de steden. Dat in combinatie met de lichaamsbeweging op de muur zorgde ervoor dat er bij ons allen abrupt een rokershoestje opstak. Onze vreugde van de bustickets verdween als bamboe voor de panda toen we plaatsnamen in de bedjes van de slaapbus. Zoals het niemand zal verbazen zijn deze gebouwd voor de gemiddelde Chinees en hebben ze een lengte van maximaal 1,70m. Gelukkig zijn we allemaal flexibele jongens en hebben we nog even onze oogjes kunnen sluiten, om gewekt te worden door een grote groep illegale reizigers die voor een fractie van de ritprijs plaatsnamen op de vloer tussen de bedden en op een later tijdstip allemaal de bus uit werden gemieterd voordat er een politiecontrole plaatsvond.

Van Shanghai hebben we niet zo veel gezien. We hadden daar slechts een korte dag te besteden voordat we op de volgende bus moesten stappen om op tijd in Hong Kong te zijn voor onze terugvlucht. Leuke stad, voor wat we ervan gezien hebben. De busrit naar Hong Kong bestond uit een slopende en onzekere 22 uur durende rit in dezelfde kleine ledikantjes. Het erge hieraan was dat we geen flauw idee hadden of we wel de goede kant op gingen. Hoewel de buschauffeur ons meerdere keren verzekerd had dat we naar Hong Kong gingen, konden we met ons beperkte Chinees toch echt wel zien dat er geen Hong Kong op de voorkant van de bus stond. Duimend zijn we gaan slapen, maar hij heeft ons toch netjes afgezet.

Over vijf uur vertrekt ons vliegtuig terug naar huis en sluiten we onze doldwaze avonturen af met een filmmarathon gesponsord door Cathay Pacific. De terugkeer blijft voor ons een dubbel gevoel hebben. Hoewel we ontzettend veel zin hebben om weer in Utrecht te zijn en onze familie en vrienden weer te zien (en te genieten van de Nederlandse lekkernijen...), is het toch lastig om afscheid te nemen van de bijzondere levensstijl die we in de afgelopen vijf maanden met veel plezier hebben mogen ervaren. We hebben een geweldige tijd gehad en hebben genoeg meegemaakt om ons in ieder geval een jaartje koest te houden, terwijl Luc aan zijn master begint en Thomas gaat studeren in Delft. Bedankt voor alle reacties, tips en feedback. We hopen dat jullie net zo van het lezen genoten hebben als wij van het schrijven.

Happy Ending!