Drank, Dieren en een Debacle

Eindelijk konden we ons geliefde en gehate Sydney achter ons laten. De stad roept nog steeds gemengde gevoelens bij ons op door de vriendschappen, de auto, de feestjes, de auto, de mooie gebouwen en de auto. We hadden genoeg tijd om dit te verwerken tijdens de busrit van ruim twaalf uur. Waar we in Nederland watjes zijn die al gaan zeuren als er drie kwartieren in de auto doorgebracht moeten worden, kijken we hier niet meer op van een uur of acht. Geraddraaid door de (mislukte) pogingen tot nachtrust stapten we uit in Byron Bay: één van de beroemdere backpacker locaties aan de oostkust van Australië. De reden hiervoor laten we aan de verbeelding over. Het is genoeg om te zeggen dat er maar een beperkt aantal dingen over blijft om te doen naast bakken op het strand en een magere "hike" naar de nabijgelegen vuurtoren. Drie dagen later werden we wakker in een hostelkamer en vertrok onze bus naar Surfers Paradise.

De oostkust van Australië is een wereldje op zich. Iedereen hier reist min of meer dezelfde kant op en bezoekt dezelfde locaties in ongeveer hetzelfde aantal dagen. Op deze manier kom je dus overal dezelfde mensen tegen en binnen no time heb je een flinke groep reizigers bij elkaar. Zo ook wij; met een groep van elf man sterk verbleven we in hetzelfde hostel in Surfers Paradise. De moeite waard om hieruit te vermelden is Chris: een volbloed ariër waar we nu nog steeds mee reizen, niet te verwarren met onze Nieuw-Zeelandse reisgenoot. Surfers Paradise is trouwens niet echt het paradijs voor surfers, dit is slechts de naam die aan de locatie is gegeven. De logica hierachter ontgaat ons ook. Op een of andere manier waren we voor een budgetprijs in een waar resort beland. Ongelofelijk hoe je na ruim drie en een halve maand in backpackerhostels oprecht gelukkig kunt worden van een eigen koelkast op de kamer. Daarnaast heeft de televisie drie dagen lang non-stop programma's rechtstreeks uit het afvoerputje van de Australische media gespuwt. Lijkt ons duidelijk dat we ons hier prima vermaakt hebben met de gratis squashbanen, zwembaden, sauna's en spa's.

Een paar dagen later vertrokken we naar het welbekende Brisbane, waar we onszelf ten doel hadden gesteld een baantje te vinden. We kunnen verzekeren dat dit niet van harte gebeurde, maar puur uit noodzaak. Jammer genoeg bleek dit lastiger dan gedacht zonder een werkvisum. Onze dagen hebben we gesleten in de verrassend teleurstellende binnenstad. Brisbane heeft niets van de iconische gebouwen, atmosfeer en energie van de andere steden. Het uitgaansleven schijnt wel de moeite waard te zijn, maar zin in een feestje verdwijnt als sneeuw voor de zon als je een half uur door een wolkbreuk moet ploeteren naar een bar. Zonder baan en met naderende deadline kozen we ervoor om ons geluk te beproeven in Noosa.

Noosa was voor ons een ware tourist trap; een Engelse benaming voor een locatie waar iedereen heen gaat omdat iedereen er heen gaat, maar waar geen donder te beleven valt. Schijnt daar in het weekend wel heel leuk te zijn. Wij kwamen aan op dinsdag. Om toch nog iets nuttigs te doen hebben we maar een ode gebracht aan Steve Irwin - die belachelijk enthousiaste crocodile hunter - door zijn dierentuin te bezoeken. Waar we in Nederland dieren vanuit de hele wereld vertonen, zijn ze in Australië zo trots op hun eigen dieren dat de dierentuin voornamelijk bestaat uit krokodillen, wombats, kangoeroes, koala's en slangen. Goed idee eigenlijk omdat je daarvoor immers naar dit land toe komt. Voor Nederland hoogstwaarschijnlijk een wat minder winstgevend plan; kleine kans dat iemand wil betalen voor een veredelde kinderboerderij met duiven, meeuwen, koeien en een zeehond. In de dierentuin hebben we de kans gekregen om de hiervoor genoemde kangoeroes te knuffelen, koala's te aaien en wombats uit te laten. Noosa bracht ons overigens ook niet verder in onze jammerlijke zoektocht naar een baantje. In plaats daarvan hebben we besloten om onze reis gewoon voort te zetten zoals gepland en te duimen voor een goede afloop van dit debacle.