Gezelschap, Gletsjers en een Geniale Burger

We dachten dat Westport een saaie stad was, maar toen we bij onze volgende grote stop op de westkust aankwamen wisten we pas echt wat dat betekende. Greymouth is de grootste stad van de westkust, maar we begrijpen niet waarom iemand hier zou willen wonen. De stad is een spookstad: het enige leven is op de hoofdstraat en dat bestaat uit verkeer naar het zuiden. Gelukkig waren we hier al voor gewaarschuwd en hadden we maar één nacht geboekt. Toch is Greymouth geen vruchteloze investering geweest. We hebben daar voor het eerst een Engelse kerel ontmoet genaamd Chris, waarmee we getracht hebben de troosteloze omgeving weg te drinken. Helaas sloten alle kroegen om half 9. In plaats daarvan naar een zonsondergang gekeken, die overigens op de hele westkust betoverend zijn.

Als de wiederweerga zijn we de volgende dag naar het zuiden gelift waar we een tussenstop hebben gehouden in Hokitika. Dit dorpje is vier keer zo klein als Greymouth, maar ook vier keer zo leuk. Het enige wat we niet begrepen was waarom iemand 25 dollar zou willen betalen om te kijken naar hoe een bejaarde (150 jaar) aal gevoederd wordt. De staat waarin het tehuis verkeert suggereert dat er vrij weinig animo voor is.

De volgende stop op de weg was de Franz Josef Glacier. Dit is één van de twee toeristische gletsjers in Nieuw-Zeeland. Na een blik op het waarschuwingsbordje aan de voet van de gletsjer (een lijst met alle ongevallen op de gletsjer door de jaren heen) gaven we ons direct over aan het commercieel toerisme. De volgende dag stonden we met stijgijzers en een heuze ijsbijl op het ijs. In een poging om zo veel mogelijk van de gletsjer te zien, sloten we ons aan bij de snelste groep. Tevergeefs. Op het allerlaatste moment sloten zich nog drie Japanse toeristen bij ons aan. Naast dat hun conditie belabberder was dan die van een zwangere pinguin, betekende dit natuurlijk ook dat er van elke ijspegel of scheur een foto gemaakt moest worden. Het liefst met de hele groep erop. Alsof dat nog niet genoeg was vond de gids het, als een ware ijssculpturist, ook nog eens nodig om elke oneffenheid in het pad weg te werken. Ondanks dat was het een hele mooie ervaring. Het allermooist waren de blauwe ijsgrotten en nauwe kloven waar je doorheen kon lopen. Op de weg terug deden we, als kleine jongetjes, met moeite afstand van onze ijsbijl. Leuk speelgoed.

Het liften ging ondertussen steeds slechter en slechter en als een geschenk uit de hemel kwamen we na een wandeling rond de Fox Glacier onze Engelse vriend weer tegen bij het hostel. Toevallig genoeg had hij in zijn auto ruimte gemaakt voor twee personen en had hij min of meer dezelfde reisplannen. Het liften hebben we dus even aan de kant gezet en nu maken we misbruik van de gulheid van de oerengelse Chris. Omdat stereotypes er zijn om bevestigd te worden: hij nuttigt grote hoeveelheden thee en zou geen nee zeggen tegen een ontbijtje van bacon en eggs. Aan de andere kant heeft hij wel een hekel aan cricket. Chris woont al ruim een jaar in Nieuw-Zeeland en heeft hier gewerkt. Na de aardbeving in Christchurch meegemaakt te hebben heeft hij het op een reizen gezet. Samen met zijn Engelse humor is hij een ware toevoeging aan het reisgezelschap.

In de tax- ehm auto werden we naar Wanaka gereden. Hier heeft Luc het klaargespeeld om op dezelfde dag zijn speakers te mollen, zijn mobieltje te laten stelen en zijn backpack onklaar te maken. Thomas beheert vanaf nu alle elektronica. Intussen is alles weer op de baan en heeft Chris zelfs de speakers weten te maken. Dus tegen alle adviezen in sjouwen we nog steeds rond met een veel te grote boombox. De sfeer van Wanaka - een rustig stadje aan een meer met bergen aan de horizon - is een beetje op ons overgeslagen. Komt erop neer dat we niet echt iets hebben uitgevoerd. Om onze luiheid tegen te gaan hebben we na twee dagen besloten om weer eens een echte wandeling te maken. Deze ging richting de bekendste berg in de omgeving: Mt. Aspiring. De lat werd meteen hoog gelegd toen we twee en een half uur door de subtropische regenbuien en windkracht 8 moesten buffelen naar de hut waar we in zouden slapen. Gelukkig kan het weer in Nieuw-Zeeland binnen een uur omslaan en hadden we de volgende dag stralend weer. Dit bevorderde de zware klim naar de top van The Pylon; een berg vlakbij Mt. Aspiring. Dit was andere koek dan de voorgaande wandelingen. Zo moesten we gedeeltes bijna verticaal via de rotsen naar boven klimmen met achter ons een flinke afgrond. Het uitzicht vanaf de top was het helemaal waard en na een ellenlange afdaling reden we die avond richting Queenstown, waar de legendarische Fergburger op ons wachtte.

De Fergburger is een buitenproportionele hamburger die met zo veel liefde bereid is dat je ervan achterover slaat. Zoals ons al werd verteld. In heel Nieuw-Zeeland is de Fergburger geroemd en bij aankomst weerspiegelden de rijen de populariteit. Toch is er slechts één filiaal en dat wil de manager zo houden. McDonalds wilde ze opkopen voor een achterlijk bedrag, maar dat hebben ze geweigerd. Een houding die net zo geniaal is als de burger zelf. Queenstown wordt door andere backpackers bezongen als de partytown, waar elke nacht een feest is. Dat viel vies tegen: Het uitgaansleven bestond eigenlijk uit een enkele bar. Misschien hadden we er in het weekend moeten zijn. Eigenlijk maar goed ook, want we moesten onze conditie behouden voor een van de mooiere tracks van Nieuw-Zeeland: De Routeburn Track. Hier houden we voor het moment even op want het verhaal wordt door onze vluchtige reisstijl te lang.