McDonalds, Mount Doom en een Meter of 5000

Verslagen door onze grote vijand vertrokken we diezelfde dag nog met de staart tussen de benen richting het zuiden. Alsof Paihia ons onze mislukking nog langer in wilde wrijven, kostte het twee uur en drie verkassingen van liftlocatie voor we meegenomen werden. Ver kwamen we ook niet. De volgende dag waren de gemoederen weer hoog, zoals vanouds, en stonden we binnen no-time in het centrum van Auckland. Vanaf daar met de bus naar Rotorua, omdat liften naar het zuiden door de constructie van opritten onmogelijk is.

Rotorua is al vanaf grote afstand op te merken. Niet dat het mooi is, grote gebouwen heeft of in welke visuele vorm dan ook opvallend. Nee, Rotorua stinkt. Rotorua ligt namelijk in een actief vulkanisch gebied waar vele gassen en aroma's afkomstig uit de veelvuldige geisers, modderputten en troggen zich met elkaar mengen resulterend in een penetrante lucht van rotte eieren. Vanzelfsprekend boekten we direct een bus naar onze volgende bestemming. Onze vrij vreemde kamergenoot die hoogstens drie woorden met ons heeft gewisseld en iedere keer dat wij geluid maakten de krakende pocketradio harder zette om dit te overstemmen, droeg wel enigszins bij aan de haast. De volgende ochtend nog even een flinke lokale geiser gespot.

Taupo heeft ons reukorgaan nieuw leven in geblazen en ons verblijf daar heeft zich vooral gekenmerkt door overheersend niets doen (hoe kan het ook anders met de combinatie van ons talent hiervoor en de gratis pooltafel op de benedenverdieping) met een aantal zeer korte uitstapjes. Zo zijn we vanaf vijf kilometer hoogte uit een vliegtuig gedonderd; een hele toffe ervaring van pak en beet een minuut waarbij je geen flauw idee hebt van wat er om je heen gebeurd tot de parachute opengaat. Heel erg gaaf. Ook nog een stel watervallen bekeken waarvan het water zo blauw en kristalhelder was, als Evian je voorhoudt dat het is. Taupo zelf is qua bezienswaardigheden niet zo interessant. De kleinere steden van Nieuw-Zeeland zien er namelijk allemaal hetzelfde uit. Daarom doen we nu niet eens meer de moeite om deze stadjes verder te verkennen dan het hostel, de dichtstbijzijnde supermarkt en de plaatselijke afhaaltoko's.

Na Taupo zijn we verder naar het zuiden afgezakt om aan onze zwaarste wandeling tot nu toe te beginnen: de Tongariro Alpine Crossing. Deze loopt dwars door het Tongariro National Park en langs een berg die voor iedereen beter bekend staat als "Mount Doom" uit the Lord of the Rings. Vanaf een dichtbijgelegen stadje genaamd Turangi werden we met behulp van shuttlebussen rond het ochtendgloren (5.00 am) naar het park vervoerd. De wandeling was heel erg bijzonder omdat het pad door een gebied loopt wat beter te beschrijven is als een maanlandschap. Behalve wat alpengras groeit er helemaal niets. Wel erg mooie LotR-waardige plaatjes geschoten. De klim naar de top van Mount Doom was optioneel. Er bestond ook geen pad of aanwijzing waar omhoog te gaan. Ondanks dat de top geheel in wolken gehuld was, konden we het niet laten om het erop te wagen. De klim was loodzwaar. Niet alleen is de berg belachelijk steil, de grond bestaat ook nog eens uit vulkanisch gruis wat ervoor zorgt dat je voor elke twee stappen stappen omhoog, er een naar beneden zakt. Met behulp van een alternatieve route via de rotsen hebben we de top, na een anderhalf uur durende klim, bereikt. Dikke bullshit dus dat Frodo en Sam hier omhoog renden. Alleen jammer dat de wolk bleef hangen en dat we maar maximaal een meter of drie konden kijken. De terugweg was meer glijden dan lopen, waarbij je bij elke stap een aantal meter naar beneden schoof. Niet geheel ongevaarlijk ook, gezien het scherpe vulkanisch gesteente, maar dit mocht de pret niet drukken! Onze schoenen vulden zich gedurende de afdaling met stenen en veranderden langzaamaan in martelwerktuigen. Toen we beneden de halve berg uit onze schoenen klopten merkten we dat het ietsjes drukker was geworden op de alpine crossing. Het verlaten maanlandschap was veranderd in de autobahn; een file van 250 man (zonder grappen) vormde zich voor een kleine helling op het pad... De hoeveelheid mensen op de track verpestten een beetje de schoonheid van het landschap en we moesten ons best doen om de verbrandde hoofden van Amerikaanse toeristen buiten onze foto's te houden. Sowieso was de tweede helft van de wandeling een stuk minder mooi, dus om het voor onszelf leuk te houden - competitief als we zijn - maakten we een sport van het zo snel mogelijk afleggen van de afstand. Vele medogenloze demarages volgden. Als blikken konden doden waren we minstens tachtig keer gestorven op het achterlijk saaie pad dat eindeloos tussen de heuvels doorslingerde.

Bij zulke sportieve uitspattingen hoort natuurlijk wel een goede voeding. Voor overdag hebben we ons dieet van brood met chocopasta, frambozenjam en lachende koeien uitgebreid met een appeltje voor de vitamientjes. Helaas trekt ons lichaam de dieet overgang van hamburgers en pizza's naar zelfgemaakte avondmaaltijden slecht. Misschien was chili con carne ook niet de beste instapmaaltijd... Onze fantasie reikt niet verder dan pasta, chili en chicken tonight, dus als iemand nog makkelijke (en goedkope) recepten weet, horen we het graag. Betekent wel dat we onze platinumcard van de McDonalds in moeten leveren.

P.S. De Nederlandse sim-kaart van Luc is een pijnlijke dood gestorven bij de afdaling van Mount Doom... Het NZse nummer is the way to go.